این ساعت یکی از طراحی های موفق سال است که چندی پیش در نمایشگاه سالانه موزه طراحی لندن به نمایش گذاشته شد. نکته جالب این است که اکثر مشتاقان خرید این ساعت تاکنون افراد بینا هستند.

طبق آمارهای سازمان بهداشت جهانی درصد زیادی از افرادی که به مرور زمان دچار نابینایی می شوند به هنگام تولد نابینا نبودند و حدود 80% از افرادی که از مشکل نابینایی رنج می برند بالای 50 سال سن دارند. این گروه از افراد که از سال های جوانی تجربه لمس کردن خط برجسته را نداشتند در سنین بالا به زحمت می توانند روش لامسه برای خواندن را یاد بگیرند.

این ساعت یک صفحه صیقل نیافته و دایره ای شکل از جنس تیتانیوم دارد که روی آن نه عقربه ای هست و نه شماره ای. در مرکز این صفحه یک شیار دایره ای شکل وجود دار که گردش یک گوی فلزی (بولبرینگ) در آن دقایق را نشان میدهد و در جداره خارجی صفحه این ساعت نیز یک گوی فلزی دیگر با حرکت خود در یک شیار افقی ساعت را نشان میدهد. یک آهن ربا که زیر صفحه فلزی ساعت قرار دارد حرکت دورانی دو گوی فلزی را کنترل میکند که یکی دقیقه و دیگری ساعت را نشان میدهد. حتی اندازه این گوی های فلزی هم به یک موضوع مهم در طراحی این وسیله بدل شده است.

لزلی دوروئه یکی از مسؤلان بنیادهای خیریه بریتانیا که برای بهبود زندگی افراد نابینا فعالیت می کند، می گوید: یک فرد نابینا بدون ساعت نمی تواند تشخیص دهد که چه وقتی از شبانه روز است. حتی ممکن است نیمه های شب بیدار شود و متوجه نشود که هنوز روز نشده. ندانستن وقت می تواند احساس ناامنی را در این افراد تشدید کند.

درست در سپتامبر سال 2011 که هییونگسو کیم کار طراحی برای ساخت یک زمانشمار جدید برای نابینایان را آغاز کرد، در گوشه دیگری از جهان، زندگی بردلی اسنایدر ستوان ارتش آمریکا برای همیشه تغییر کرد. او که جزء واحدهای خنثی کردن مین بود در ماموریتی در خاک افغانستان روی یک وسیله انفجاری پا گذاشت و بر اثر انفجار به شدت زخمی شد و بینایی خود را از دست داد. اما او در اوت سال 2012 با شرکت در بازی های پاراالمپیک لندن توانست در رشته شنا دو مدال طلا بگیرد. برای او انجام کارهای روزمره زندگی در آغاز یک چالش بزرگ بود.

بردلی اسنایدر می گوید: این ساعت پلی خواهد ساخت بین افراد معمولی و افراد معلول، چون همه از آن استفاده خواهند کرد.